Soms zit er een ongeluk in de klein hoekje wordt er gezegd. Dat kleine hoekje gebeurde voor Sacha en mij op maandag 5 augustus j.l. Niets vermoedend welk lot ons zou treffen.
Mijn kleine Renault Twingo rijdt goed en altijd nog blij met dit autootje. Nu en dan wat reparaties maar de auto is dan ook al oud en werd vervaardigd in 2002. Dus dan is vanzelfsprekend dat er af en toe iets kapot gaat. Maar wat er deze dag kapot gaat is met geen pen te beschrijven.
We zijn aan het invoegen bij de Haringvlietbrug, het is niet zo druk want de Heinennoordtunnel is gesloten. En dat is eigenlijk ons geluk geweest. We horen een harde knal wanneer we aan het invoegen zijn en gelukkig reden we nog niet harder dan 70 km per uur. Het stuur reageert niet meer we crashen tegen de rechter betonwand, schuiven nog eens twee rijbanen over en crashen tegen de linker betonwand en komen daar tot stilstand.
Airbags zijn geploft en we moeten zo snel mogelijk uit de auto. De deur klemt en gelukkig komen we er uit. Wat een schrik en gelukkig stopt er gelijk een auto. Dan begint het verkeer aan ons voorbij te razen. Het is alsof we in een verkeerde film zaten, hevig door elkaar geschud en allerlei blessures.
Ik weet niet wat ik moet doen en verkeer duidelijk in een shock. De man die gestopt is zegt: 112 bellen. Pak mijn Nokia telefoontje en weer absoluut niet meer hoe het werkt. En ik vraag de man te bellen wat hij doet. Alles wordt in gang gezet. En naast de auto zien we een deel van de stuurstang liggen. Recht afgeknapt wat voor mij heel raar aanvoelt.
Het Waterschap komt en zet de weg af, na een tijdje komen de politie en ambulance. En al die tijd blijft deze man die gestopt is bij ons. Ik ben vergeten zijn naam te vragen, maar ben nog steeds dankbaar hoe kalm hij was.
Daarna Politie en Ambulance er bij. Gelukkig moesten we niet mee naar het ziekenhuis. Maar de nasleep van deze crash is voor onze lichamen aanmerkelijk. Sacha heeft rugklachten en een opgezette hand. En ik een wond op mijn linkerbeen met een hematoom er onder. De tweede week werd mijn been erg dik en heel pijnlijk dus lopen zat er niet echt in. Een looprek werd aangeschaft. Mijn andere been is ook bont en blauw en daar begint mijn knie ook op te spelen.
Ik had mezelf voor genomen om in Augustus even vrij af te nemen van alles. Dit heeft zijn letterlijke vorm gekregen. Veel slapen en rusten. Inmiddels zijn we drie weken verder en mijn been is nu minder dik. Het normaal lopen gaat nog niet maar wel wat beter. Ook september zal in het teken van de rust staan.
Zodra ik weer wat ga organiseren zet ik het op de agenda.
Nog een fijne voortzetting van de zomer,
Irene Brakman.
